-

 ویدا ربانی به ۵ سال حبس و محرومیت های اجتماعی محکوم شد...

خبرگزاری هرانا – ویدا ربانی، روزنامه نگار و عضو حزب اتحاد ملت ایران، توسط دادگاه انقلاب به ۵ سال حبس و محرومیت های اجتماعی محکوم شد. ۲ سال از این محکومیت به حالت تعلیق در آمده است.

خانم ربانی با انتشار مطلبی در صفحه شخصی اش اتهامات مطروحه علیه خود را توهین به مقدسات، اخلال در نظم عمومی، تشویق به رفتار خشونت آمیز، اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور، فعالیت تبلیغی علیه نظام عنوان کرد.

وی همچنین در این خصوص نوشت: “دادگاه مصادیق اتهام توهین به مقدسات را نوشتن شعر «تو مومن هستی و نمازت بوسه هایت هست» و اجتماع و تبانی را ریتوییت برخی مطالب، عنوان کرده است. علاوه بر این بر اساس حکم دادگاه تا پنج سال از فعالیت حرفه ای مرتبط با جرم اعم از فعالیت در شبکه های اجتماعی، دورهمی و فعالیت سیاسی محروم هستم. به عنوان یک روزنامه نگار، عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران که تمام این سالها در حوزه سیاست داخلی و احزاب نشریات بوده ام، این محرومیت جز تعطیلی کامل زندگی حرفه ای من چه معنای دیگری داد. اساسا محرومیت از دور همی چه وجه قانونی دارد.”

روز شنبه ۷ اسفندماه ۱۴۰۰، آخرین جلسه بازپرسی ویدا ربانی، روزنامه نگار و عضو حزب اتحاد ملت ایران در دادسرای اوین برگزار شده بود.

ویدا ربانی در تاریخ ۲ آذرماه ۹۹ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به بازداشتگاه وزارت اطلاعات موسوم به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد و در تاریخ ۱۴ آذر همان سال طی یک تماس تلفنی با خانواده‌اش از اعتصاب غذای خود خبر داد. وی نهایتا در تاریخ ۳۰ آذرماه ۹۹ با تودیع قرار وثیقه به صورت موقت و تا پایان مراحل دادرسی آزاد شد.

-

خودکشی یه فرهنگی باز نشسته در شهر تبریز ... 

بدون شرح!!!

-

 بررسی آمار خودکشی کودکان و نوجوانان در استان کردستان

خبرگزاری هرانا – در گزارش پیش رو به خودکشی کودکان و نوجوانان از فروردین ماه سال گذشته تاکنون در استان کردستان پرداخته شده است. از تاریخ ۱ فروردین ماه ۱۴۰۰ تا تیرماه امسال، دستکم ۱۲ کودک و نوجوان در شهرهای مختلف استان کردستان دست به خودکشی زده‌اند. از این تعداد ۱۱ کودک و نوجوانان جان خود را از دست داده و ۱ مورد پس از اعزام به بیمارستان توسط کادر درمان از مرگ نجات یافته است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در گزارش پیش رو وضعیت خودکشی کودکان و نوجوانان در استان کردستان بررسی شده است. نگاهی آماری به خودکشی کودکان از فروردین ۱۴۰۰ تا تیرماه ۱۴۰۱

از تاریخ ۱ فروردین ماه ۱۴۰۰ تا ۴ تیرماه سال جاری، دستکم ۱۲ کودک و نوجوان در شهرهای مختلف استان کردستان دست به خودکشی زده‌اند. از این تعداد ۱۱ کودک و نوجوانان جان خود را از دست داده و ۱ مورد پس از اعزام به بیمارستان توسط کادر درمان از مرگ نجات یافته است. ۶ مورد از این خودکشی ها توسط رسانه های غیر دولتی و ۲ مورد هم توسط خبرگزاری‌های دولتی گزارش شده است. همچنین هویت ۶ تن از این نوجوانان توسط هرانا احراز و تایید شده است.

روش ها و دلایل خودکشی کودکان

از میان خودکی های صورت گرفته ۴ تن از این نوجوانان دختر و ۸ تن دیگر پسر بوده‌اند. بیشترین روش اقدام به خودکشی از طریق حلق آویز کردن با ۸ مورد در رده نخست و سپس مصرف قرص و دارو با ۲ مورد و ۲ مورد دیگر با روش نامعلومی انجام شده است.

گزارش کامل در هرانا

-

بازداشت شقایق خانه زرین و نگار ایقانی، شهروندان بهایی در شیراز

خبرگزاری هرانا – شقایق خانه زرین و نگار ایقانی، شهروندان بهائی ساکن شیراز، امروز یکشنبه ۵ تیر، توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شدند.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، امروز یکشنبه ۵ تیرماه ۱۴۰۱، دو شهروند بهایی در شیراز توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند.هویت این افراد، شقایق خانه زرین ۲۰ ساله و نگار ایقانی ۲۲ ساله، توسط هرانا احراز شده است.

یک منبع مطلع در این خصوص به هرانا گفت: «بعد از ظهر امروز پدر خانم زرین در پی عدم کسب اطلاع از وضعیت دخترش و استرس ناشی از دستگیری وی، سکته کرده و هم اکنون در یکی از بیمارستان های شیراز تحت مراقبت های پزشکی است.»

تا لحظه تنظیم این خبر، از اتهامات مطروحه و محل نگهداری این شهروندان اطلاعی در دست نیست. نگار ایقانی پیشتر به همراه شمار دیگری از شهروندان بهائی شرکت کننده در کنکور سراسری سال ۹۸، در نتایج این آزمون با ایرادات مختلفی از جمله “نقص در پرونده” مواجه شده و به دلیل بهایی بودن از ادامه تحصیل محروم شد. در مهرماه همان سال، هرانا طی گزارشی به احراز هویت ۲۳ تن از شهروندان بهایی محروم از تحصیل در کنکور سراسری پرداخته بود.

شهروندان بهائی در ایران از آزادی‌های مرتبط به باورهای دینی محروم هستند، این محرومیت سیستماتیک در حالی است که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی هر شخصی حق دارد از آزادی دین و تغییر دین با اعتقاد و همچنین آزادی اظهار آن به طور فردی یا جمعی و به طور علنی یا در خفا برخوردار باشد.

بر اساس منابع غیررسمی در ایران بیش از سیصد هزار نفر بهائی وجود دارد اما قانون اساسی ایران فقط اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی گری را به رسمیت شناخته و مذهب بهائیان را به رسمیت نمی‌شناسد. به همین دلیل طی سالیان گذشته همواره حقوق بهائیان در ایران به صورت سیستماتیک نقض شده است.

-

 محکومیت «دادخواهان سلامت» به زندان با همکاری نهادهای امنیتی به دلیل شکایت از مقامات ارشد حاکمیت ...

شنبه۴ تیرماه ۱۴۰۱- سه وکیل و دو فعال مدنی به دلیل تلاش جهت شکایت از رهبر و مسئولان جمهوری اسلامی ایران در مقابله سهل‌انگارانه آنها با همه‌گیری کووید-۱۹ در کشور، به زندان محکوم شده‌اند.هادی قائمی، مدیر کمپین حقوق بشر در ایران با اشاره به حکم صادره علیه دادخواهان سلامت گفت: «مجازات این وکلا و فعالان، حامل این پیام به مردم ایران است که اگر در تلاش برای پاسخگو کردن حکومت باشید، جمهوری اسلامی شما را به زندان می اندازد».به گفته هادی قائمی «این حکم نشان‌دهنده این است که سیستم قضایی ایران پیوسته با دستگاه امنیتی حکومت برای سرکوب مخالفان همکاری می‌کند؛ با ایرانیان دادخواه و مطالبه‌گر در مقام دشمن برخورد می‌شود و در مقابل، صاحبان قدرت و بانیان وضع موجود از مصونیت کامل برخوردارند».دادگاه انقلاب تهران، مصطفی نیلی، وکیل دادگستری و مهدی محمودیان، فعال مدنی را هر کدام به چهار سال حبس تعزیری، آرش کیخسروی، وکیل دادگستری را به دو سال و محمدرضا فقیهی، وکیل دادگستری را به شش ماه حبس تعزیری محکوم کرده است. مریم افرافراز فعال مدنی نیز به ۹۵ روز حبس تعزیری محکوم شده است.

بابک پاک نیا، یکی از وکلای پرونده با اعلام خبر احکام صادره، گفته است که  قطعا در این پرونده تجدیدنظرخواهی می‌کند.این احکام در زمانی صادر می‌شود که حکومت جمهوری اسلامی ایران به طور فزاینده‌ای با هرگونه فعالیت‌های مسالمت‌آمیز مدنی برخورد می‌کند و مانع تلاش فعالان برای پاسخگویی مقامات در قبال اقدامات خود می‌شود. نیروهای حکومتی ماههاست که اعتراضات در سراسر کشور را با خشونت سرکوب می کنند و در این میان تعداد زیادی از فعالان مدنی و معترضان از جمله کارگران و معلمان را بازداشت کرده است.

ادامه گزارش درکمپین حقوق بشر

-

 روایتی تکان‌دهنده از شکنجه زندانیان زن در ایران

رویا صادقی، زندانی سیاسی پیشین در جمهوری اسلامی، در گفت‌وگو با دویچه وله از شکنجه زنان در زندان عادل‌آباد شیراز در دهه شصت می‌گوید. او خود بارها به تخت بسته شده و ده‌ها ضربه شلاق خورده است...

ادامه و دیدن فیلم در دویچه وله DW

-

 مروری بر کتاب «ازدواج موقت در ایران» اثر کلودیا یعقوبی...

کلودیا یعقوبی در جدیدترین کتاب خود با عنوان ازدواج موقت در ایران که در ماه‌­های اخیر توسط انتشارات کمبریج منتشر شده، به واکاوی تصویر و بازنمایی­‌های ازدواج موقت یا صیغه در تعدادی از آثار ادبی و سینمایی دوران پهلوی (۱۳۲۴ تا ۱۳۷۵) و جمهوری اسلامی (۱۳۷۵ تا کنون) پرداخته است.

این کتاب شامل هشت فصل است و به سه بخش تقسیم می‌شود، و شامل بررسی آثاری از مرتضی مشفق کاظمی، محمد علی جمال‌زاده، ابراهیم گلستان، صادق چوبک، جلال آل‌احمد، بهروز افخمی و محمدحسین فرحبخش است.

بخش اول کتاب به تصویر نمای کلی ازدواج موقت در قالب رسمی معمول در ایران می‌پردازد، بخش دوم شامل تحلیل سه رمان و دو فیلم کوتاه از زمان پهلوی می­شود و بخش سوم کتاب به تحلیل دو اثر سینمایی اختصاص دارد که بعد از انقلاب اسلامی تولید شده­اند. یعقوبی در این کتاب شرایط سیاسی-­اجتماعی و فرهنگی ایران طی دوره گذار میان سنت­گرایی و مدرنیته را در متن و بافتارش مورد بررسی قرار می‌دهد.

کلودیا یعقوبی، نویسنده و پژوهشگر مقیم آمریکا

این اثر از جمله آثار پژوهشی محدود در باب صیغه است که با نظر به یکی از ناامن‌­ترین نقش‌­هایی که زنان می‌توانند داشته باشند، به تحلیل زیربنای اجتماعی-سیاسی و دینی روابط جسمانی جنسی می‌­پردازد.

نویسنده در این کتاب با بهره‌گیری از نظریات فمنیستی ایرانی (آثار نویسندگانی مثل جنت افرای، هما هودفر و نجم‌آبادی) و غربی (آثار ساندرا بارتکی، وولف و مونیک ویتیگ) نشان می‌دهد که حد­ومرزهای متغیر میان زندگی شخصی و عمومی در دوره‌های مذکور، بیشترین تأثیر را روی زنان، بدن و حقوق‌شان داشته است.

این پژوهش با طرح نوعی روش‌شناسی مبنی بر کاربرد نظریه‌های فمنیستی پیرامون بدن­مندی (Embodiment) در سنت ادبی و سینمایی ایران، سعی دارد تا ازدواج موقت در ایران را نه‌تنها در قالب یک نهاد بلکه در قالب مجموعه‌ای از عرف‌ها و عادات، هویت‌ها و معانی بررسی کند که در طول قرون ۲۰، و ۲۱ دچار دگرگونی شده‌اند.

پژوهش یعقوبی در بازنمودهای صیغه در ادبیات و سینمای ایرانی، تفسیر اجتماعی تاریکی از نابرابری‌ها و شکاف‌های شدید در جامعه ایرانی ارائه می‌دهد و با بررسی مسائل مربوط به صیغه در فحوای ادبیات و فیلم ایرانی فقدان عاملیت زنان در جامعه مردسالار را پروبلماتیزه می‌کند. او در این اثر علاوه بر نشان دادن زمینه اجتماعی و مرتبط ساختن ادبیات و فیلم با دیگر آثار منتشر شده آن دوران، تصویری کل‌نگرانه از فضای ادبی و هنری ایرانی مدرن به‌دست می‌دهد. یعقوبی در هر کدام از این آثار با مطرح ساختن و مورد بحث قرار دادن اینکه چگونه تمایلات جنسی در قالب نوعی تحلیل و قدرت سیاسی عمل می‌کند و آشکار ساختن اینکه چگونه استقلال جنسی زنان صیغه‌ای به مثابه اسلحه‌ای علیه آنچه حکومت نمود جنسی نامناسب می‌انگارد، مورد استفاده قرار می‌گیرد، به تأثیر صیغه بر زنان می‌پردازد.

ادامه در رادیو فردا

-

 راوینا شمداسانی خواستار توقف اجرای قریب‌الوقوع حکم قطع انگشتان ۸ زندانی شد...

خبرگزاری هرانا – راوینا شمداسانی، سخنگوی دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد طی بیانیه ای نسبت به اجرای قریب‌الوقوع حکم قطع انگشتان دست هشت زندانی محبوس در زندان تهران بزرگ، واکنش نشان داده و خواستار لغو اجرای این احکام شد. وی در بخشی از بیانیه مذکور میگوید که هویت هفت تن از این زندانیان به نام‌های هادی رستمی، مهدی شرفیان، مهدی شاهیوند، امیر شیرمرد، مرتضی جلیلی، ابراهیم رفیعی و یعقوب فاضلی کوشکی شناسایی شده‌ است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، راوینا شمداسانی، سخنگوی دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد با انتشار بیانیه ای خواستار لغو اجرای قریب‌الوقوع احکام قطع انگشتان دست ۸ زندانی در ایران شد.

متن کامل این بیانیه عینا در ادامه می آید:

“ما عمیقاً نگران قطع قریب‌الوقوع انگشتان هشت مرد هستیم که به اتهام سرقت در ایران به قطع انگشت محکوم شده‌اند و از مقامات ایرانی می‌خواهیم که اجرای این احکام را لغو کنند. ما همچنین از ایران می‌خواهیم که مجازات‌های کیفری خود را برای حذف هر نوع مجازات بدنی، از جمله قطع عضو، شلاق و سنگسار، در راستای تعهداتش بر اساس قوانین بین‌المللی حقوق بشر و مطابق با توصیه‌های مکانیسم‌های حقوق بشر سازمان ملل متحد، فوراً مورد بازنگری قرار دهد. از میان این هشت نفر هویت هفت تن از آنها به نام‌های هادی رستمی، مهدی شرفیان، مهدی شاهیوند، امیر شیرمرد، مرتضی جلیلی، ابراهیم رفیعی، یعقوب فاضلی کوشکی شناسایی شده‌ است که پیشتر به «قطع چهار انگشت دست راست به‌طوری‌که فقط کف دست و شستشان باقی بماند.» محکوم شده اند. هفت تن از این افراد در حال حاضر در زندان تهران بزرگ به سر می برند و محل نگهداری یکی از آنها به نام هادی رستمی پس از انتقال از زندان در ۱۲ خردادماه مشخص نیست. احتمالاً همه آنها به زندان اوین تهران منتقل می شوند، جایی که گزارش ها نشان می دهد اخیراً یک گیوتین انگشت برنده نصب شده و بنا به گزارش ها در ۳۱ مه برای قطع انگشتان یک زندانی دیگر استفاده شده است. اولین تلاش برای انتقال این افراد در ۱۱ ژوئن صورت گرفت، اما به دلیل مقاومت زندانیان دیگر متوقف شد...

ادامه بیانیه : هرانا 

-

 موج اعدام در ایران؛ نگاهی به آمارها از افزایش اعدام زندانیان در خرداد ماه ۱۴۰۱ ...

خبرگزاری هرانا – نهاد آمار، نشر و آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران با انتشار گزارشی به مقایسه تطبیقی اجرای احکام اعدام در ایران در خردادماه سال جاری در مقابل آمارهای اجرای حکم اعدام در ماه گذشته و نیز مدت مشابه در سال قبل پرداخته است. از آغاز خردادماه تاکنون دستکم ۹۷ زندانی در زندان های سراسر کشور اعدام شده اند که حداقل ۳۰ تن از آنان در خصوص جرائم مرتبط با مواد مخدر بازداشت و به اعدام محکوم شده بودند. به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، اجرای حکم اعدام طی کمتر از یک ماه گذشته در زندان های مختلف کشور سیر صعودی داشته است.

از تاریخ ۱ خرداد تا ۳۱ خردادماه، دستکم ۹۷ زندانی در ایران اعدام شده اند که از این بین ۲ نفر زن، ۸۸ نفر مرد و جنسیت ۷ تن دیگر آنها مشخص نشده است. همچنین حکم ۶۸ تن از ۹۷ نفر اعدام شده به ‌صورت مخفی یعنی بدون اعلام رسمی از سوی نهاد قضایی یا انتظامی اجرا شده و تنها ۲۹ اعدام توسط خبرگزاری‌های دولتی یا رسمی گزارش شده است.

از اعدام شدگان ۳۰ تن به اتهام حمل یا نگهداری مواد مخدر و ۵۶ نفر به اتهام قتل، ۶ تن به اتهام تجاوز و ۲ تن به اتهام محاربه به اعدام محکوم شده بودند، از اتهام ۳ تن از اعدام شدگان نیز اطلاعی در دست نیست. همچنین گزارشاتی از اعدام یک کودک-مجرم در زندان اهواز در این ماه منتشر شد که کماکان هرانا بررسی مستندات آن را تحت بررسی مستقل دارد.

آمار اعدام های خردادماه به تفکیک استان:

در یک ماه اخیر در استانهای البرز ۲۰ زندانی، اردبیل ۳ زندانی، آذربایجان غربی ۳ زندانی، فارس ۸ زندانی، گیلان ۵ زندانی، گلستان ۷ زندانی، هرمزگان ۴ زندانی، ایلام ۳ زندانی، اصفهان ۳ زندانی، کرمان ۱ زندانی، کرمانشاه ۴ زندانی، خراسان شمالی ۱ زندانی، خراسان رضوی ۳ زندانی، خراسان جنوبی ۱ زندانی، خوزستان ۲ زندانی، مرکزی ۱ زندانی، مازندران ۲ زندانی، سمنان ۱ زندانی، سیستان و بلوچستان ۱۹ زندانی، تهران ۲ زندانی، زنجان ۴ زندانی اعدام شده اند.

گزارش کامل سایت هرانا

-

روند سیستماتیک اجبار اقلیت های دینی ( سایر پیروان ادیان ) به کوچ از ایران

حقوقدان و عضو هیات امنای کمپین حقوق بشر در ایران

 مهرانگیز کار

 از انقلاب ۵۷ تاکنون جمعیت بزرگی از ایرانیان ناگزیر از ترک سرزمینی شده اند که به آب و خاک آن عشق می ورزیدند و در بند بهروزی‌اش بودند. این ناگزیری همچنان و به شکل‌های مختلف ادامه دارد. در سال‌های اول انقلاب رفته بودم به ابوظبی تا ویزای انگلستان را درخواست کنم. اتوبوسی از طرف هتل، مسافران ایرانی را سوار کرد تا به مقاصدشان برساند. بیشتر مسافران اتوبوس کلیمی بودند. آنها مقصد خاصی داشتند و با برنامه می‌رفتند به سمت و سوئی که آنها را برای همیشه از ایران جدا می‌کرد. 

پیرمردی کنارم نشسته بود. فهمید به گروه آنها که یک خانواده‌ بزرگ کلیمی بودند تعلق ندارم. با دستمال اشک‌هایش را پاک کرد و به من خیره شد. افسوس می‌خورد که چاره‌ای جز ترک ایران برایش باقی نمانده. زادگاه‌اش ایران بود. در ایران پیر شده بود. حال با فرزندان و نوه‌ها و افراد خانواده داشت خاکی را که می‌گفت “طلا” است وا می‌نهاد و می‌رفت. با صدای شکسته در گلو نه یک بار که چند بار تاکید کرد “ایران” در جهان همتا ندارد. مبادا تو که مسلمانی و امنیت داری، آن سرزمین را ترک کنی. انگشتری به دست داشت با نگین درشتی از سنگ. انگشتر در حقیقت جعبه‌ای بود. درش را باز کرد و گفت ببین این خاک و تربت “ایران من” است. تا دم مرگ باید با من باشد.  به مقصد رسیده بودم. دست‌هایم را در دست گرفت و اشک‌ریزان خداحافظی کردیم. نه او می‌دانست، نه من که هفت هشت میلیون مسلمان شیعه‌ی اثنی‌عشری ایرانی و پیروان دیگر عقاید و ادیان، طی چند سال از ایران کوچ خواهند کرد. جمهوری اسلامی از ابتدا سبک زندگی خاصی را به شهروندان تحمیل کرده که با محدودیت‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی زیر پوشش اسلام‌گرائی و ضدیت با تمدن غرب، به صورت قانونی و رسمی تبیین شده است. شهروندانی که با این محدودیت‌ها همخوان نبوده و در فقدان آزادی‌های اجتماعی احساس خفه‌گی می کنند، اگر توانسته‌اند تن به مهاجرت داده‌اند. این روند البته هر ایرانی مسلمان و غیرمسلمان و بی‌خدا را شامل شده و بر پایه‌ی “حق انسان بر انتخاب کشور محل زندگی” محترم است. اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸ حق مورد اشاره را رسمیت بخشیده است؛ بند ب از ماده ۱۳ اعلامیه: “هرکس می‌تواند هر کشوری را که بخواهد از جمله کشور خود را ترک کند و می‌تواند به کشور خود بازگردد.” این روند مهاجرت، اما نسبت به اقلیت‌های دینی شکل سیاسی دقیق و برنامه‌ریزی شده‌ای داشته و دارد. هدف را سیاست‌های کلان تعریف کرده که “حذف” یا به عبارت دیگر پیشگیری از رشد و توسعه‌ی آنهاست. در این حوزه برنامه‌هائی که تدوین شده، هدف درازمدت را در نظر گرفته و بی‌شتاب آن را تا حال اجرائی کرده است. برنامه‌ها همیشه در حدود خواست افراطی هسته‌ی سخت قدرت مطلقه، تمام و کمال موفق نبوده ، ولی استمرار داشته است. برنامه‌ریزی در همه حال با هدف پیشگیری از ورود اقلیت های دینی به متن اجرائی شده، هرچند برنامه‌ریزی نسبت به اقلیت های دینی شناخته‌شده با اقلیت‌های دینی به رسمیت شناخته‌نشده متفاوت بوده و در مورد اقلیت‌های به رسمیت شناخته نشده (به صورت خیلی مشهود بهائیان) به شدت خشونت‌بار بوده و همچنان ادامه دارد...

ادامه و گزارش کامل : کمپین حقوق بشر ایران

-

 گزارش حقوق بشری گوترش: ایران درباره مرگ در بازداشتگاه‌ها تحقیقات مستقل انجام دهد...

• 

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، در گزارش تازه خود از وضعیت حقوق بشر در ایران از حکومت جمهوری اسلامی خواست درباره استفاده از قوه قهریه مرگبار علیه معترضان و نیز گزارش‌ها درباره شکنجه و مرگ زندانیان در بازداشت، تحقیقاتی مستقل انجام دهد.

آقای گوترش در پایان این گزارش که تاریخ روز پنج‌شنبه، ۲۶ خرداد، را دارد توصیه‌ها و درخواست‌های خود از جمهوری اسلامی را در قالب ۱۳ محور مطرح کرده است. او از حاکمیت ایران خواسته است: 
«از تحقیقات سریع، شفاف و مؤثر توسط یک نهاد مستقل و بی‌طرف در مورد استفاده از زور بیش از حد و مرگ‌آور، از جمله در جریان اعتراض‌ها، و همچنین در مورد مرگ‌ها در بازداشت، و اتهامات شکنجه یا سایر بدرفتاری‌ها اطمینان حاصل کند، و متهمان را تحت پیگرد قانونی قرار دهد.» این توصیه و درخواست پاسخگویی مقام‌های مسئول و افراد دخیل در این زمینه در حالی مطرح شده که دستگاه‌های امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی خود نقش اصلی را در نقض حقوق متهمان و طرح اتهامات واهی و تکراری به آنها بر عهده دارند. دبیرکل سازمان ملل در ادامه از جمهوری اسلامی خواسته است که «فوراً همه افرادی را که به دلیل استفاده مشروع از آزادی عقیده و بیان، تشکل و اجتماعات مسالمت آمیز، به طور خودسرانه بازداشت شد‌ه‌اند آزاد کند.» این درخواست یک روز پس از اعتراضات سراسری معلمان در ایران مطرح می‌شود که نه تنها قبل و بعد از برگزاری آن، ده‌ها فعال صنفی بازداشت شدند، بلکه ماموران یگان ویژه و امنیتی با ایجاد جو شدید امنیتی، اجازه برگزاری این تجمع مسالمت‌آمیز را به معلمان معترض ندادند.

-

 حالا دیگر فهمیدیم که گسترش اعتیاد هم در خدمت بقای آخوندهاست!

گزارشی مستند از گسترش اعتیاد در شیراز

آن چه که در پی می‌آید گزارشی است از یک هموطن از شیراز که درباره سیاست حکومت در گسترش اعتیاد سخن گفته است. این هموطن که خود قربانی سیاست گسترش اعتیاد توسط حکومت بوده است، در تشریح ماهیت گسترش اعتیاد در جامعه ایران سخن گفت. ما عین گزارش او را بدون دخل و تصرف در این جا می‌آوریم:

«سیاست رژیم این بود که همه جوان‌ها را معتاد کند. این را الان خیلی‌ها فهمیدند و به همین دلیل شروع به ترک اعتیاد کردند. من خودم 9 سال معتاد بودم. ولی الان 4 سال است ترک کردم و پاک پاک شدم. الان دارم جوانان دیگر را هم تشویق می‌کنم به این کار. خودم از وقتی متوجه شدم این طرح و برنامه نظام برای جلوگیری از اعتراض و قیام و حق‌خواهی است، تصمیم به ترک گرفتم و الان یک گروهی شدیم که هرشب جلسه داریم و تلاش می‌کنیم بقیه را هم تشویق کنیم.

ادامه گزارش : ایران آزادی

-

 دادگاه انقلاب شیراز ۲۶ شهروند بهائی را به مجموعا ۸۵ سال حبس محکوم کرد ...

دادگاه انقلاب شیراز ۲۶ شهروند بهائی را مجموعا به تحمل ۸۵ سال حبس، ۲۴ سال تبعید، ممنوعیت خروج از کشور، و معرفی روزانه به اداره اطلاعات به مدت دو سال محکوم کرد. این احکام به تازگی به وکلای این شهروندان ابلاغ شده است...

گزارش از ایران وایر

-

شکنجه سفید؛ سیمایی دیگر از شکنجه در جمهوری اسلامی

شکنجه سفید عنوان کتابی است از نرگس محمدی که جلد دوم آن از سوی نشر باران در سوئد منتشر شده است. نرگس محمدی در این اثر در گفت‌وگو با پانزده زندانی سابق به انواع شکنجه‌هایی می‌پردازد که بر آنان در سلول‌ها اعمال شده است.

شکنجه ابزاری است که کارگزاران یک نظام بر فرد زندانی اعمال می‌دارند تا به شکلی بر وی تأثیر بگذارند. خشونت زبان شکنجه است و مهم‌ترین ابزار آن که بر جسم و روان زندانی برای دستیابی به اهدافی مشخص اعمال می‌شود. شکنجه از دیرباز تاریخ به کار گرفته می‌شد. نوع مدرن آن اما سازمان‌یافته و هدفمند مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در شکنجه جسمانی هدف دست یافتن به اطلاعات است. شتاب در دستیابی اطلاعات نشان از ارزش آن دارد. برای نمونه در زندان‌های رژیم شاه و یا زندان‌های دهه شصت و هفتاد جمهوری اسلامی، از آن‌جا که شخص بازداشت‌شده می‌بایست بسیار سریع «تخلیه اطلاعاتی» می‌شد، مورد شکنجه‌های وحشت‌آوری قرار می‌گرفت تا هرچه زودتر دست‌یابی به اطلاعات میسر گردد. شلاق، دستبند قپانی و آوایزان کردن زندانی ساده‌ترین و رایج‌ترین شکل بودند. گروه‌های سیاسی از عضو خویش می‌خواستند تا حداقل ۲۴ ساعت شکنجه را تاب آورند تا در این فاصله امکان جابه‌جایی اعضای بازداشت‌نشده فراهم آید. و این امر بر بازجویان آشکار بود، پس شکنجه می‌کردند تا دانسته‌ها نسوزد.

شکنجه سفید نوعی از شکنجه است که به شکل موقت و یا مُدام بر روان زندانی اعمال می‌شود تا روند کار آن را مختل سازد. شکنجه سفید بر جسم اعمال نمی‌شود و اثری از خود در ظاهر برجا نمی‌گذارد؛ بی‌خوابی، صداهای ناهنجار و آزارنده، نور دایم؛ کم و یا زیاد، تاریکی، بازداشتن از رفتن به توالت، دمای کم و یا زیاد هوا، اتاق نمناک و یا کثیف و آلوده، سر پا نگاه‌داشتن، اعدام مصنوعی، لخت کردن، محرومیت از خوراک، آشامیدنی، امکانات درمانی و بهداشتی، تحرک، به کار گرفتن چشم‌بند، توهین، ایجاد وحشت، ایجاد اختلال در حواس، اختلال در سیستم درک، تنها نگاه داشتن و قطع رابطه او با دیگران و ده‌ها مورد دیگر از جمله ابزاری هستند که برای تخریب هویت شخص زندانی به کار گرفته می‌شوند. کوشش به عمل می‌آید تا زندانی از نظم خویش خارج و از خود تهی گردد. بازجویی‌های بی‌برنامه بر این روند تأثیر مضاعف دارند.

در شکنجه روانی که به شکنجه سفید مشهور است، کوشش به عمل می‌آید تا شخص از هویت خویش تهی گردد. در این نوع از شکنجه فرد و نه گروه مورد توجه است.

شکنجه روانی بهترین شکل برای درهم شکستن زندانی است و در این راستا ایزوله کردن او در سلول‌های انفرادی می‌تواند هم‌چون کتک زدن، گرسنه نگاه داشتن و بی‌خواب کردن تأثیر داشته باشد. وقتی تمامی روابط زندانی با جهان بیرون قطع گردد، او وارد مرحله‌ای از زندگی می‌شود که یک سوی آن هراس و اضطراب‌های مُدام (استرس) است و سوی دیگر آن احساس گناه. زندانی در چنین موقعیتی بیش از پیش در خود فرومی‌رود.

رابطه فرد با دنیای خارج که قطع شود، او دچار یک خلاء بزرگ می‌شود. بر زندانی نظمی را تحمیل می‌کنند خارج از هر منطقی و او مجبور به رعایت آن است. و همین‌جاست که روند عادی زندگی به‌هم می‌ریزد و دستگاه روانی او آسیب می‌بیند. اگر شکنجه جسمانی در ابتدای بازداشت و بیشتر با هدف کسب اطلاعات صورت می‌گیرد، در شکنجه روانی سرعت فوریت ندارد. برای درازمدت سازماندهی می‌شود.زندان انفرادی را به عنوان شاخص‌ترین نمونه از شکنجه سفید، گاه ابزاری دیگر از شکنجه روانی تشدید می‌کند. قطع رابطه با بیرون از زندان نیز بر آن تأثیر می‌گذارد و این‌جاست که زندانی به آشفتگی دچار می‌گردد. با روانی پریش احساس ناامنی و ناتوانی می‌کند. با هراسی فزاینده آینده‌ای نامعلوم را منتظر است. افکار گذشته به ذهن هجوم می‌آورند و او احساس می‌کند به دامچاله‌ای بی‌انتها گرفتار آمده است.

شکنجه سفید به این علت سفید نامیده می‌شود که اثری بر جسم به‌جا نمی‌گذارد. حس‌های انسان را دچار محرومیت می‌کند و در این راستا در سیستم ادراک او اختلال ایجاد می‌کند. شکنجه سفید اثری بس ژرف بر روان آدمی به‌جا می‌گذارد که گاه سالیان دراز و یا شاید تا پایان عمر موجب آزار فرد می‌گردد. در شکنجه سفید بازجویان می‌کوشند روان زندانی را درهم ریزند. در بازجویی‌های بی‌پایان و نامنظم مکانیسم‌های دفاعی زندانی را درهم می‌شکنند و با تأثیر بر روان و رخنه در هویت‌اش شخصیت او را دچار اختلال می‌کنند. زندانی در چنین موقعیتی از هرگونه رمز و راز زندگی تهی می‌شود، درون خویش افشا می‌کند و چه بسا تمامی هستی خود آشکار می‌سازد و در شرایطی حتا آن‌چه را که بازجو به عنوان حقیقت بر وی تلقین می‌کند، می‌پذیرد و یا شاید در موقعیتی قرار می‌گیرد که ترجیح می‌دهد که بپذیرد. زندانی که بی‌راز شود، از «من» خویش نیز تهی می‌شود. می‌گویند که سازمان سیا (CIA) نخستین‌بار آن را در دهه پنجاه میلادی به کار گرفت ولی واقعیت این است که در نظام هیتلری پزشکان نازی سال‌ها در آزمایشگاه‌های خویش بر روی تن و روان بازداشت‌شدگان و اسیران انواع آزمایش‌ها را تجربه می‌کردند. کلینیک والدهوف (Heiligen Haus) مشهورترین مکان این‌گونه از پژوهش‌ها بود و جالب این‌که بخشی از اسیران در این مجموعه از نیروهای نظامی آمریکایی و انگلیسی بودند که در بازداشت‌به سر می‌بردند...

ادامه گزارش و دانلود کتاب : دویچ وله آلمان

-

 سانسور اعتراضات ایران در اینستاگرام؛ سه گروه حقوق بشری خواستار تغییر 

سیاست «متا» شدند ...

سه گروه حقوق بشری روز پنجشنبه ۱۹ خرداد از شرکت «متا»، مالک شبکه‌های اجتماعی اینستاگرام و فیس‌بوک، خواستند که در سیاست‌های مربوط به محتوای فارسی‌زبان برای ایران بازنگری کند. گروه مدافع آزادی بیان «آرتیکل ۱۹» مستقر در بریتانیا همراه با گروه مدافع حقوق دیجیتال «اکسس ناو» و «مرکز حقوق بشر ایران» مستقر در نیویورک، در دیدار با یک مقام ارشد شرکت متا، از محدودیت‌های اعمال شده در اینستاگرام و فیس‌بوک برای اطلاع‌رسانی ایرانی‌ها در جریان اعتراض‌های اخیر شکایت کردند. در هفته‌های اخیر گزارش‌های زیادی از ایجاد محدودیت توسط اینستاگرام بر پست‌های مربوط به اعتراضات ایران منتشر شده بود. از جمله این محدودیت‌ها می‌توان به حذف برخی پیام‌ها و ویدئوهای مربوط به تظاهرات اعتراضی اشاره کرد. در حال حاضر، شبکه‌های اجتماعی تلگرام، یوتیوب، فیس‌بوک و توئیتر در ایران مسدود هستند و تنها اینستاگرام برای عموم ایرانی‌ها در دسترس است. سه گروه مدافع حقوق بشر در دیدار با رئیس سیاستگذاری محتوای شرکت متا اعلام کردند که این شرکت باید خط‌مشی‌های مربوط به محتوای بالقوه حساس و نظارت انسانی و اتوماتیک را تغییر دهد. آن‌ها افزودند که از «اعتماد و شفافیت» اینستاگرام نزد کاربران فارسی‌زبان کاسته شده است و متا باید اطمینان حاصل کند که «روش‌های تعدیل محتوای آن از حقوق بشر و آزادی بیان حمایت و محافظت می‌کند». ایران طی هفته‌های گذشته ایران شاهد اعتراضات گسترده‌ای به افزایش قیمت‌ها و سوء مدیریت‌ها تحت حکومت آیت‌الله علی خامنه‌ای بوده است. فعالان حقوق بشری از متا شکایت دارند که برخی از پست‌های اینستاگرامی آن‌ها با محتوای پوشش مستند اعتراضات مردمی را حذف کرده است که این باعث شده تا کاربران از دستیابی به منابع کلیدی برای اطلاع یافتن از حوادث ایران محروم شوند.

خبرگزاری فرانسه می‌نویسد در غیاب پوشش اخبار حقوق بشری در رسانه‌های داخل ایران، فعالان حقوق بشری انتظار دارند که شبکه‌های اجتماعی بستری برای اطلاع‌رسانی باشد. اینستاگرام پیشتر نیز هشتگ «من شمعی روشن خواهم کرد» را که به یادبود قربانیان ساقط شدن هواپیمای اوکراینی توسط سپاه پاسداران راه‌اندازی شده بود به‌صورت موقت مسدود کرده بود. این سه گروه مدافع حقوق بشر و آزادی بیان به شرکت متا گفته‌اند که برخی پست‌های اینستاگرامی حاوی شعار اعتراضی «مرگ بر خامنه‌ای» و شعار علیه دیگر رهبران جمهوری اسلامی حذف شده است. شرکت متا در ژوئیه پارسال برخی استثناها در رابطه با انتشار شعارهایی از این دست را قائل شد و اخیرا نیز انتشار چنین شعارهایی در رابطه با تهاجم روسیه به اوکراین را نیز مجاز دانسته است. این گروه‌های مدافع حقوق بشری با فراخوان برای هماهنگی در شرکت متا، ابراز نگرانی کردند که «فقدان این تفاوت ظریف... باعث حذف مشکل‌ساز پست‌ها یا پست‌های اعتراضی با ارزش خبری می‌شود که می‌تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم به تایید نقض حقوق بشر کمک کند». گروه‌های یاد شده خواستار «شفافیت بیشتر» در فرآیندهای خودکار شدند، جایی که بانک‌های رسانه‌ای برای حذف خودکار محتوا بر اساس عبارات، تصاویر یا صداهای خاص عمل می‌کنند. آن‌ها می‌گویند در پی ادعاهای مطرح شده در یک گزارش «بی‌بی‌سی فارسی» مبنی بر این‌که مقامات ایرانی تلاش کرده‌اند تا به عوامل فارسی‌زبان در یک شرکت پیمانکاری نظارت بر محتوا، مستقر در آلمان، رشوه بدهند، نگرانی‌هایی نیز «در مورد فرایندهای نظارت انسانی» مطرح شده است. متا در آن زمان هرگونه ارتباط با حکومت ایران را رد کرد و گفت که ناظران مجموعه‌ای تصادفی از محتوا را بررسی می‌کنند تا ببیند آیا قوانین نقض شده است یا نه.

گرارش از رادیو فردا

-

دیده بان حقوق بشر اعدام‌های سال ۶٧ در ایران را 

"جنایت علیه بشریت" خواند .

سازمان دیدبان حقوق بشر، روز چهارشنبه ۱۸ خرداد (٨ ژوئن) ضمن انتشار یک سند، اعدام هزاران زندانی سیاسی در سال ١٣۶٧، توسط جمهوری اسلامی ایران را "جنایت علیه بشریت" خواند.

در سند منتشر شدە توسط دیدبان حقوق بشر آمده است : «شواهد زیادی برای این واقعه در دست است و مورخان ایران، پژوهش‌گران حقوق بشر، و تحلیل‌گران سیاسی بر سر وقوع این اعدام‌های دسته‌جمعی توافق دارند، و دیده‌بان حقوق بشر معتقد است این اقدام فاجعه‌بار مشمول تعریف جنایت علیه بشریت می‌شود.» این سازمان با اشارە بە برگزارشدن دادگاه حمید نوری، از متهمان اجرای اعدام زندانیان سیاسی سال ۶٧ در سوئد و وجود "اتهامات جدی" علیه ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری ایران به عنوان "یکی از اعضای گروه موسوم به هیئت مرگ"، هدف از انتشار این سند را "رسیدگی به واقعیت‌های شناخته‌شده این اعدام‌های دسته جمعی، چرایی طبقه‌بندی این اعدام‌ها به عنوان جنایات علیه بشریت، و راه‌های احتمالی پاسخ‌گو کردن عاملان بازمانده" اعلام کردە است.

DW گزارش کامل در دویچه وله آلمان

-

سایه مرگ بر سر دگراندیشان و خدا ناباوران، اطلاعیه ۱۴۰۱ کانون دفاع از حقوق بشر در ایران :

 

-

 بررسی علل اقدام به خودکشی متأهلان و زنان در گفتگو با امیرمحمود حریرچی، جامعه‌شناس...

آمار خودکشی و اقدام به خودکشی در ایران تغییر چندانی نکرده؛ هرچند آمار منتشرشده از سوی منابع جمهوری اسلامی قابل‌اعتماد نیست، اما به گفته‌ی عوامل و رسانه‌های حکومت مؤلفه‌های اثرگذار بر خودکشی تغییرات چشم‌گیری داشته؛ مثلاً اقدام به خودکشی در زنان و جوانان افزایش یافته یا بیش از پنجاه‌درصد اقدام به خودکشی‌ها در ارتباط با  مشکلات زناشویی و حول محور ازدواج رخ می‌دهد. افزایش این پدیده در میان متأهلان ازدواج را به بحرانی اجتماعی تبدیل و بخش بزرگی از جامعه‌ی کنونی ایران را درگیر کرده. درباره‌ی این موضوع با امیرمحمود حریرچی، جامعه‌شناسِ مددکاری اجتماعی به گفتگو نشستیم.

 چندی پیش خبرگزاری ایلنا در نشست «بررسی خودکشی در ایران» آماری منتشر کرد، مبنی بر این‌که حدود شصت تا هفتاد‌درصد اقدام به خودکشی‌ها در کشور حول محور ازدواج و مشکلات آن رخ می‌دهد. چرا خانواده‌ها و جامعه هم‌چنان در رابطه با مسئله‌ی ازدواج سنتی برخورد می‌کنند و افراد را تا جایی که دست به خودکشی می‌زنند، تحت فشار قرار می‌دهند؟

ما با دو موضوع مواجهیم؛ یکی اقدام به خودکشی است و یکی مرگ‌ومیر ناشی از آن. ایران خیلی از آمار جهانی فاصله ندارد. در ایران در ازای هر صدوبیست‌هزار نفر حدوداً صدوبیست نفر اقدام به خودکشی می‌کنند که شش تا هفت مورد منجر به مرگ می‌شود؛ این داده با آمار جهانی فاصله‌ی چندانی ندارد. بیش از نیمی از اقدام به خودکشی‌ها در ایران توسط افراد متأهل رخ می‌دهد. از طرفی خودکشی در ایران زنانه است و گرایش جوانان هم نسبت به آن بالاست. این مسائل خودکشی را در کشور ما مهم می‌کند. سن خودکشی در ایران پایین آمده، بیش‌تر زن‌ها اقدام به خودکشی می‌کنند و متأهل‌ها بیش‌تر دست به این کار می‌زنند. آمار اقدام به خودکشی زنان چهاربرابر بیش‌تر از مردان است؛ در صورتی که خودکشی منجر به مرگ بیش‌تر توسط مردان رخ می‌دهد. مردان دو برابر بیش‌تر فوت می‌شوند؛ یعنی مردان در خودکشی جدی‌ترند.

رویکرد جامعه‌ی ما نسبت به ازدواج حتی در طبقات و لایه‌های برخوردار، سنتی و مذهبی است. افراد در جامعه‌ی ما فرصت شناخت ندارند؛ یعنی ازدواج فاقد شناخت طرفین از یکدیگر است. هم‌چنین موضوع کودک-‌همسری در لایه‌های فرودست که اغلب حاشیه‌نشینند، اتفاق می‌افتد. این طبقات کودکان و دخترانشان را به علت فشار اقتصادی می‌فروشند. این مسئله با آن ازدواج زودهنگاهی که در گذشته وجود داشت، تفاوت دارد؛ زیرا این طبقات نابرخوردار از سر ناچاری چنین کاری می‌کنند. حدود نیم‌قرن پیش شرایط دیگری بر جامعه حاکم بود و خانواده در ازدواج‌های زودهنگام تا حدود زیادی از دختر و فرزندان خود حمایت می‌کرد. امروز بسیاری از خانواده‌ها تنش دارند و پدر و مادر در خانه دچار مشکلند و نمی‌توانند به شکل قبل از فرزندانشان حمایت کنند. در بهترین شرایط می‌توانند امکانات مادی مهیا کنند، اما چون خودشان از نظر روحی و ذهنی درگیرند، حامی فرزندانشان نیستند. ساختار خانواده‌ی امروز تحت‌ تأثیر شرایط اقتصادی و فرهنگی دچار تنش است و نمی‌خواهد رویکردش را نسبت به ازدواج عوض کند. وقتی آمار طلاق بالاست و هنوز جامعه نمی‌داند باید با این موضوع چه کار کند، آن‌وقت متأهلانی که دچار طلاق عاطفی می‌شوند یا شرایط طلاق حقوقی را ندارند، دست به خودکشی می‌زنند...

ادامه گزارش : ماهنامه خط صلح

-

 در تاریخ جمهوری اسلامی، نام «فروهرها» یادآور «داریوش» و «پروانه فروهر» است؛ زوج سالمندی که به دلیل دگراندیشی توسط ماموران وزارت اطلاعات در پاییز ۱۳۷۷ به قتل رسیدند. اما ۱۶ سال پیش از قتل این دو، زوج دیگری هم‌نام با ایشان در زندان‌های جمهوری اسلامی اعدام شدند. در ادامه، روایت زندگی «محمود» و «اشراقیه فروهر»، زوج سالمند بهایی را که به دلیل اعتقادات مذهبی‌شان پس از چند ماه شکنجه و آزار بدون محاکمه در زندان کرج تیرباران شدند، می‌خوانیم.

فروهرها که بودند؟ «اشراقیه کامبین» (فروهر) در سال ۱۳۰۳ شمسی در شهر تهران در خانواده‌ای بهایی به دنیا آمد. پدرش، «میرزا شعبان میثاقیان» نام داشت. او در اواخر دهه سی زندگی به اتهام تبلیغ آیین بهایی دستگیر شد و چون کتباً به داشتن دیانت بهایی اقرار کرد، به زندان محکوم و محبوس شد. پس از چندی میثاقیان به کمک دوستان متنفذ خود از زندان آزاد شد؛ ولی سختی‌های زندان موجب بیماری قلبی او شده بود و پس از چند ماه بستری شدن در سال ۱۳۱۷ در سن چهل و دو سالگی درگذشت. پس از فوت پدر، مادر به تنهایی سرپرستی و تربیت پنج فرزندش از جمله اشراقیه را به عهده گرفت. آنان یک سال و نیم در تهران ماندند و پس از ازدواج به همراه دختر بزرگ‌تر به تویسرکان در استان همدان نقل مکان کردند؛ ولی دیری نپایید که مجبور به بازگشت شدند و اشراقیه در تهران از دبیرستان نوربخش فارغ‌التحصیل شد. «محمود فروهر» در سال ۱۲۹۶ شمسی در شهر آباده از پدر و مادری بهایی به دنیا آمد. او پدر خود را در کودکی از دست داد و در دامان مادر تربیت و بزرگ شد. فروهر پس از پایان تحصیلات متوسطه در شیراز و آبادان به تحصیل زبان انگلیسی پرداخت و سپس در بانک شاهی در تهران مشغول به کار شد. در سال ۱۳۲۴ شمسی، محمود و اشراقیه فروهر با یک‌دیگر ازدواج کردند. این زوج بهایی در اوایل ازدواج صاحب فرزندی شدند؛ ولی طفل به ثمر نرسید و پس از آن دیگر بچه‌دار نشدند.پس از چندی، محمود فروهر به استخدام شرکت نفت در تهران در‌آمد. او در دوران کار در شرکت نفت از طریق مکاتبه‌ای موفق به دریافت لیسانس حسابداری از یکی از دانشگاه‌‌های آمریکا شد. در سال ۱۳۴۹، محمود فروهر بازنشسته شد و با همسرش در شهرک کوچک تازه تاسیس گوهردشت ساکن شدند. در ابتدا، آن‌ها تنها بهاییان گوهردشت بودند. اما یک سال بعد، «هوشنگ محمودی» و همسرش، «ژینوس محمودی» ساکن گوهردشت شدند و کم کم بر تعداد بهاییان گوهردشت افزوده شد. هوشنگ و ژینوس محمودی از اعضای شورای مدیران جامعه بهایی ایران موسوم به «محفل روحانی ملی» بودند که هر دو تن پس از انقلاب، دستگیر و بازداشت شدند. محمود فروهر، بیشتر اوقات خود را صرف سرکشی به اطراف کرج و هم‌نشینی و گفت‌وگو با مردم می‌گذراند و اشراقیه هم مشغول فعالیت در زمینه سوادآموزی بانوان اطراف تهران و کرج بود. او به دیدار افراد مسن و بیماران می‌رفت، از آن‌ها نگهداری می‌کرد، غذا برای آنان می‌پخت و لباس‌های‌شان را می‌شست. 

گزارش کامل از ایران وایر