Mein Bild
Mitglied Vereingung zur Verteigung der Menschenrechte im Iran VVMIran e.V. عضو کانون دفاع حقوق بشر در ایران و شبکه مدافعین حقوق بشر ایران
اخبار نقض حقوق بشر در ایران Nachrichten über Menschenrechtsverletzungen im Iran

30.03.2022

-

 در سال ۱۴۰۰ بهاییان ایران به ۱۷۰ سال حبس محکوم شدند

در بعضی مقاطع زمانی مانند اوایل دهه ۶۰ خورشیدی این فشارها به حداکثر رسید و در مقاطع دیگر مانند اوایل دهه ۸۰ از شدت فشارها کاسته شد. با این حال، ممانعت از تحصیلات دانشگاهی، اخراج از شغل، ندادن جواز یا پلمب محل کسب، مصادره املاک، تخریب یا پلمب گورستان، احضار به اداره اطلاعات، تفتیش منازل، نداشتن آزادی بیان و حق تشکیل آزادانه جلسات مذهبی از جمله مشکلاتی بوده که شهروندان بهایی در چهار دهه گذشته همواره با آن درگیر بوده‌اند و هیچ زمان قطع نشده است. سال ۱۴۰۰ از سخت‌ترین سال‌هایی بود که جامعه بهایی ایران در دوران حاکمیت نظام اسلامی بر کشور تجربه کرد. 

در سال گذشته، دادگاه‌های انقلاب چند شهروند بهایی را به حبس محکوم کردند؟

برخوردهای قضایی با شهروندان بهایی در سال ۱۴۰۰ به بالاترین تعداد در چند سال گذشته رسید. دادگاه‌های انقلاب اسلامی کشور، حداقل ۳۶ شهروند بهایی را با اتهاماتی مشابه «تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت کشور از طریق عضویت و راه‌اندازی گروه غیرقانونی» از یک تا دوازده سال حبس تعزیری محکوم کردند. این دو اتهام به طور غیرمستقیم به اعتقادات مذهبی محکومان قضایی اشاره می‌کند. حق آزادی در بیان اعتقادات، پیروی از اعتقادات مذهبی (بهایی بودن) و شرکت در جلسات مذهبی مربوط به آیین بهایی در احکام صادره با عناوین تبلیغ علیه نظام، عضویت و راه‌اندازی گروه غیرقانونی بیان شده است. چهارده شهروند بهایی از تهران، هشت شهروند بهایی از شیراز، شش شهروند بهایی از برازجان، چهار شهروند بهایی از یزد، دو شهروند بهایی از بابل، یک شهروند بهایی از اهواز و یک شهروند بهایی از دماوند بر اساس اتهامات فوق در مجموع به ۱۷۰ سال و ۳ ماه حبس تعزیری در سال ۱۴۰۰ خورشیدی محکوم شدند...

منبع خبر : کانون دفاع از حقوق بشر در ایران


29.03.2022

-

 گزارش عفو بین‌الملل از سال ۲۰۲۱: ادامه سرکوب، شکنجه و نقض حقوق بشر در ایران...


سازمان عفو بین‌الملل می‌گوید در سال ۲۰۲۱ هزاران نفر در ایران «برخلاف ضوابط قانونی» بازداشت و بازجویی شده و نیروهای امنیتی از «قوه قهریه مرگبار» و گلوله‌ ساچمه‌ای برای سرکوب اعتراضات استفاده کرده‌اند.

در گزارش سالانه سازمان عفو بین‌الملل درباره ایران، منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا آمده که در سال گذشته میلادی، همچنین صدها نفر در ایران تا پایان سال در «حبس ناعادلانه» مانده‌ و زنان، اعضای جامعه همجنسگرا، دوجنسگرا، فراجنسیتی و بیناجنسی و اقلیت‌های قومی و مذهبی همچنان با تبعیض و خشونت نهادینه مواجه بودند. در این گزارش همچنین از محدودیت‌هایی که قانون‌گذاری‌های جدید در زمینه حقوق جنسی و باروری، حق آزادی مذهب و عقیده و دسترسی به اینترنت ایجاد کرده انتقاد شده است.

گزارش سالانه عفو بین‌الملل؛ گفت‌وگو با رها بحرینی پژوهشگر امور ایران

No media source currently available

0:0011:090:00
  
تداوم «گسترده و نظام‌مند شکنجه و سایر رفتارهای ظالمانه و غیرانسانی»، از جمله محروم کردن زندانیان از مراقبت‌ پزشکی مناسب، قصور مقامات جمهوری اسلامی در تضمین دسترسی به‌موقع و عادلانه به واکسن‌ کرونا و ادامه صدور مجازات‌ شلاق، قطع عضو و کور کردن چشم از سوی مقام‌های قضایی از دیگر محورهای این گزارش است. سازمان عفو بین‌الملل همچنین تاکید می‌کند که مقامات جمهوری اسلامی به طور «گسترده» از مجازات اعدام به عنوان «وسیله‌ای برای سرکوب» استفاده کردند. در این گزارش همچنین آمده که در سال گذشته میلادی، در جمهوری اسلامی کماکان مصونیت از مجازات در قبال جنایات علیه بشریت پیشین و جاری مربوط به کشتار مخالفان سیاسی زندانی در سال ۱۳۶۷ و سایر جرایم تعریف شده تحت قوانین بین‌المللی، به شکل «سیستماتیک» ادامه یافت. سازمان عفو بین‌الملل به عنوان نمونه‌ای از مصونیت سیستماتیک جنایت علیه بشریت در ایران نوشته که ابراهیم رئیسی، رئیس سابق قوه قضائیه ایران، به جای این که برای جنایات علیه بشریت مربوط به ناپدیدسازی‌های قهری و اعدام‌های فراقضایی سال ۱۳۶۷ مورد تحقیق و پیگرد قرار بگیرد، در خرداد ۱۴۰۰ به مقام ریاست‌ جمهوری رسید. طبق تاکید سازمان عفو بین‌الملل، در شرایطی که تحریم‌های آمریکا علیه برنامه هسته‌ای ایران، همه‌گیری کرونا و فساد، بحران اقتصادی ایران را عمیق‌تر کرده، و اعتصابات و تظاهرات گسترده صنفی در ایران در جریان بود، «مقامات در اولویت‌دهی به دستمزدهای مناسب، مسکن، مراقبت‌های پزشکی، امنیت غذایی و آموزش در بودجه‌های عمومی کشور قصور کردند».

28.03.2022

-

 روایت گشت‌های ارشاد خانگی 

واقعیت این است که ده سالِ آن به مبارزه‌ی علنی و پیش از آن به مبارزه‌ی مخفیانه سر شد! البته خودم را خوش‌شانس می‌دانم که سرانجام در دهه‌ی سوم زندگی‌ام به آزادی که از ابتدا حقم بود رسیدم. چرا که بسیاری از زنان را می‌شناسم که هیچ وقت نتوانستند حتی در کشور و زندگی دیگری، این آزادی را به طور کامل به دست بیاورند و مجبور بودند همیشه زندگی بدون حجاب خود را از خانواده‌های‌شان پنهان کنند.

دختران متولد شده در این خانواده‌ها یا باید تمام عمرشان را در مبارزه‌ی پنهان و آشکار بگذرانند، یا باید به اجبار پوششی تن بدهند که نسل اندر نسل به زنان خانواده‌شان رسیده است. مبارزه با حجاب اجباری که بعد از انقلاب ۵۷ یکی از بارزترین فعالیت‌های مدنی زنان ایران است اگر برای تمام دختران از زمان حضور در جامعه و سن تکلیف معنا پیدا می‌کند برای دختران خانواده‌های مذهبی از خیلی قبل شاید حتی از همان روز که به دنیا می‌آیند آغاز می‌شود؛ گشت ارشادی که آنها باید با آن مبارزه کنند از ابتدا در خانه خودشان است.

در این خانواده‌ها می‌شود کوچکترین مبارزان و معترضان به حجاب اجباری را دید. دختران کوچکی که هنوز به سن تکلیف هم نرسیده‌اند اما برای این که عادت کنند از سه چهار سالگی روسری سر می‌کنند. تجربه دیداری من از یکی از این دختران چهار ساله این بود که وقتی به او گفتند چون پدربزرگ مذهبی و سنتی‌اش اینطور دوست دارد که روسری سرش کند، روسری را برد و تقدیم پدر بزرگش کرد و گفت اگر دوست داری خودت سر کن! در بسیاری از موارد، این معترضان کوچک و شیرین‌زبان در این خانواده‌ها یا با تشویق یا با تهدید در نهایت تبدیل به همان چیزی می‌شوند که خانواده‌ها می‌خواهند و این اعتراض‌های شیرین اما واقعی‌شان تبدیل به خاطره از شیرین زبانی‌شان می‌شود. جمهوری اسلامی ایران با اجباری کردن پوشش اسلامی برای زنان، تنها راه الگوسازی برای خانواده‌های مذهبی را از بین برد؛ اما نباید فراموش کرد که بسیاری از این خانواده‌ها پیش از انقلاب ۵۷ و حتی خیلی پیش‌تر از آن هم نخستین و محکم‌ترین مانع برای انتخاب آزادانه پوشش برای زنان بوده‌اند. اتفاقی که بعد از انقلاب ۵۷ برای زنان افتاد این بود که حجاب آنها هم تبدیل به مستمسکی در دست مردان شد. در تمام این سالها چه بسیار دختران مسئولان حکومتی که تصاویر بی حجاب‌شان منتشر شده است و بعد همین تصویر برای پدر و مادری که در سیستم ظلم، دستی بر آتش داشته‌اند دردسر درست کرده است و همین، راه را برای دیگر دختران این خانواده‌ها تنگ‌تر و صعب‌العبورتر خواهد کرد. ممکن است با خودتان فکر کنید زنی که دیگر احتیاج مادی به خانواده‌اش ندارد و به عنوان یک فرد مستقل در جامعه زندگی می‌کند می‌تواند هر طور می‌خواهد لباس بپوشد و اگر هنوز می‌گوید بخاطر خانواده‌ام حجاب دارم از ضعف اوست؛ اما این حس را اگر بشود نام ضعف بر آن نهاد هر موجود زنده‌ای نسبت به خانواده‌اش دارد. روابط عاطفی و ارتباطات انسانی در خانواده‌های مذهبی هم مثل سایر خانواده‌هاست و کسی دلش نمی‌خواهد به یکباره از تمام مراودات و محبت‌های خانوادگی محروم و طرد شود؛ حتی اگر این را هم بخواهد به عنوان بهای آزادی‌اش بپردازد در مرحله بعد باید بتواند خودش را راضی کند که کاری کند که پدر و مادرش ناراحت شوند و غصه بخورند...

ادامه گزارش : در سایت کلمه 


-

 «روند خوفناک اعدامهای هفتگی در زندان رجایی شهر»

 نامه زندانی سیاسی سعید اقبالی


کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام پنجشنبه ۴ فروردین ۱۴۰۱، زندانی سیاسی سعید اقبالی در نامه ای پیرامون روند خوفناک اعدامهای هفتگی در زندان رجایی شهر نوشته است که اعدامها روزهای چهارشنبه صورت میگیرد و صدای ماشینهای مرگ شبهای سه شنبه در بند ۴ (جایی که وی محبوس است) به گوش می رسد. سعید اقبالی تاکید کرده اند در صحنه اعدام؛ مسئولان زندان، دادستانی و اجرای احکام برای اطمینان از اجرای حکم و مرگ زندانی حضور دارند.سعید اقبالی در نامه خود نوشته است که روند اعدامها از سال ۶۰ تا کنون موجب مرگ انسانهای بسیاری از جمله زندانیان سیاسی شده است، اما اکنون این روند به شکل خوفناک‌تری بصورت «اعدامهای هفتگی» در جریان است.سعید اقبالی در نامه خود نوشته است که در زندان گوهردشت مکانی به نام «سوییت» وجود دارد که متشکل از چندین سلول انفرادی است. از این سلولها از یک سو برای تنبیه زندانیان و از سوی دیگر برای انتقال زندانی جهت اجرای حکم اعدام استفاده می شود، که «هولناکترین استفاده از این مکان است». سعید اقبالی در نامه خود گفته است که مسئولان زندان برای تسکین وجدانشان در آخرین لحظات زندگی فرد محکوم به اعدام، به وی «مواد مخدر و قرص» می‌دهند.این زندانی سیاسی در پایان نامه خود از زندانیان سیاسی که در همین زندان اعدام شده اند از جمله برادران حمزه سواری، زانیار و لقمان مرادی، فرزادکمانگر، علی صارمی، غلامرضا خسروی، رامین حسین پناهی، ریحانه جباری و شیرین علم هولی نام برده و تاکید کرده است:با تمام این تجربیات و مشاهدات که وجود آدمی را به صلابه می‌کشد. قدرتمندان بی‌قدرت بدانند! زیر بار این مصائب نه تنها کمر خم نمی‌کنیم بلکه هر طناب دار، هر گلوله و باتومی که نثار مردممان می‌کنید ما را مصمم‌تر و شما را به پایان نزدیکتر می‌کند...


26.03.2022

-

 بیانیه مشترک ۳۷ سازمان مدافع حقوق بشر در خصوص تمدید ماموریت گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سی و هفت سازمان حقوق بشری و مدنی ایرانی، منطقه‌ای و بین‌المللی دیگر با انتشار بیانیه‌ای مشترک از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خواستند که در نشست پیش روی این شورا به نفع قطعنامه تمدید ماموریت گزارشگر ویژه ایران رای دهند. در این بیانیه از کشورهای عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خواسته شده است تا در چهل و نهمین جلسه این شورا از تمدید ماموریت گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران حمایت کنند. امضاکنندگان این بیانیه با توجه به مصونیت کامل مقامات ایرانی در خصوص نقض گسترده و نظام‌ مند حقوق بشر، تمدید ماموریت را ضروری توصیف کرده‌اند. امضاکنندگان این بیانیه با اشاره به نقض حق حیات از طریق استفاده از مجازات اعدام علیه کودک مجرمان و صدور و اجرای حکم اعدام برای افرادی که اتهامات آنان مطابق با قوانین بین‌المللی “جنایات جدی” تعریف نمی‌شود را مغایر با قوانین بین‌المللی توصیف کردند. به علاوه، همانگونه که در گزارش پیشین گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران برجسته شده است، تبعیض در قانون و عمل علیه زنان و دختران، افراد متعلق به اقلیت‌های ملی، مذهبی و یا زبانی همچنین همجنسگرایان و دوجنسگرایان زن و مرد و افراد ترنس کماکان یک واقعیت فراگیر و روزمره است و این تبعیضات گسترده خشونت علیه زنان و دختران را تداوم می‌بخشد. به باور امضاکنندگان این بیانیه، در چنین شرایطی تمدید ماموریت گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران به منظور نظارت، مستندسازی و گزارش به شورای حقوق بشر سازمان ملل از هر زمان دیگری حیاتی‌تر است.

اسامی سازمان‌های امضاءکننده این بیانیه در ادامه می‌آید:

مرکز عبدالرحمن برومند
طرفداران حقوق بشر
مرکز آفریقایی مطالعات دموکراسی و حقوق بشر
حقوق بشر برای همه در ایران
سازمان عفو بین‌الملل
عرصه سوم
ماده ۱۸
ماده ۱۹
انجمن حقوق بشر مردم آذربایجانی در ایران
جمعیت حقوق بشر کردستان در ایران-ژنو (KMMK-G)
گروه حقوق بشر بلوچستان
موسسه مطالعات حقوق بشر قاهره (CIHRS)
مرکز حقوق بشر در ایران
مرکز حامیان حقوق بشر
شبکه بین‌المللی حقوق کودک
اتحاد جهانی برای مشارکت شهروندان – CIVICUS
کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران
Conectas Direitos Humanos
همه با هم علیه مجازات اعدام  (ECPM)
آزادی از شکنجه
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران (HRAI)
دیده‌بان حقوق بشر
تاثیر بر ایران
کمیسیون بین المللی حقوق دانان
فدراسیون بین‌المللی حقوق بشر (FIDH)
سرویس بین‌المللی حقوق بشر (ISHR)
حقوق بشر ایران
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
عدالت برای ایران
شبکه حقوق بشر کردستان
گروه بین المللی حقوق اقلیت
اقدام آشکار بین المللی
بنیاد سیامک پورزند
اتحاد برای ایران
ائتلاف جهانی علیه مجازات اعدام
سازمان جهانی مبارزه علیه شکنجه (OMCT)
شش رنگ: شبکه لزبین‌ها و ترنس‌جندرهای ایرانی


23.03.2022

-

 گزارش آماری سرکوب و اعدام در سال ۱۴۰۰ در ایران / دستکم ۳۶۶ اعدام در یک سال...


دستکم ۳۶۶ اعدام در سال ۱۴۰۰ و دستکم ۳۵۷۶ بازداشت و ۱۱۹ قتل، کارنامه سیاه «جمهوری اسلامی» در یک سال

کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، ۲۸ اسفند ۱۴۰۰، گزارش آماری سرکوب و اعدام در سال ۱۴۰۰، نشاندهنده استمرار و افزایش موج سرکوب و اعدام در ایران، بازداشتهای خودسرانه و نقض آزادی بیان و آزادی های فردی و اجتماعی، قتل های خودسرانه توسط ماموران حکومتی، شکنجه و صدور حکم های سنگین در زندانها برای زندانیان سیاسی و همچنین سرکوب اقلیتهای قومی و مذهبی بوده است.

گزارش آماری:

اعدام: ۳۶۶ نفر در یک سال

بازداشت: ۳۵۶۷ نفر در یک سال

قتل های خودسرانه: قتل ۱۱۹ شهروند در یک سال

اعدام دستکم ۳۶۶ زندانی در سال ۱۴۰۰:

بر اساس گزارش مرکز آمار کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، در سال ۱۴۰۰ دستکم ۳۶۶ زندانی اعدام شده اند.

آمار اعدامها به تفکیک از این قرار است:

۳۴۲ مرد
۱۳ زن
۷ کودک مجرم ( شامل ۶ مرد و یک زن)
۴ زندانی سیاسی

آمار اعدامها به تفکیک ماهها از این قرار است:

فروردین ۲۰ نفر
اردیبهشت ۱۱ نفر
خرداد ۱۴ نفر
تیر ۴۹ نفر
مرداد ۳۹ نفر
شهریور ۲۷ نفر
مهر ۳۶ نفر
آبان ۲۰ نفر
آذر ۴۴ نفر
دی ۴۴ نفر
بهمن ۲۲ نفر
اسفند ۴۰ نفر

بیشترین اعدامها در زندانهای گوهردشت، ارومیه، زاهدان و اصفهان بوده است.

اعدام کودک مجرمان:

برغم محکومیت های بین المللی برای توقف اعدام کودک مجرمان در ایران، در این بازه زمانی دستکم ۷ کودک مجرم اعدام شدند که یکی از آنها زن بوده است.
بدلیل سکوت خانواده ها و دیوار سانسور احتمال اینکه این آمار بیشتر بوده باشد وجود دارد.

اسامی کودک مجرمان اعدام شده عبارتند از:
بهاءالدین قاسم زاده در زندان مرکزی ارومیه / ابراهیم شه بخش در زندان مرکزی اصفهان/ سجاد سنجری در زندان کرمانشاه/ آرمان عبدالعالی در زندان گوهردشت/ علی اکبر محمدی در زندان نیشابور/ محمد تازه کار در زندان مشگین شهر و خاتون حمیدی در زندان مرکزی قزوین.

اعدام زنان در سال ۱۴۰۰۰ در ایران:

در سال ۱۴۰۰ دستکم ۱۴ زن اعدام شدند ( یک نفر کودک مجرم بوده است)

اعدام زندانیان سیاسی :

در سال ۱۴۰۰ دستکم ۴ زندانی سیاسی اعدام شدند.

حیدر قربانی ۴۸ ساله در زندان مرکزی سنندج با اتهام بغی و عضویت در حزب دمکرات در تاریخ ۲۸ آذر اعدام شد.

عبدالباسط ریگی ۳۳ ساله اهل سراوان پس از ۳ سال حبس با اتهام محاربه در تاریخ ۲۷ دیماه ۱۴۰۰ اعدام شد.

مهران نقدی و جهانبخش عباسی با اتهام محاربه بدلیل آتش زدن پمپ بنزین در محله دره گرم خرم آباد و قتل ۲ مامور نیروی انتظامی در سال ۹۷ در تاریخ ۲۲ دیماه ۱۴۰۰ در زندان مرکزی خرم آباد اعدام شدند.

دستگیریها در سال ۱۴۰۰:

بر اساس گزارشهای گردآوری شده توسط کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام در سال ۱۴۰۰ دستکم ۳۵۶۷ شهروند توسط ماموران حکومتی بازداشت شدند .

آمار دستگیری ها از این قرار است:

دستگیری‌های سیاسی: ۱۹۱۸نفر
دستگیری‌های خودسرانه: ۴۷۶نفر
دستگیری‌های اجتماعی: ۱۱۰۳نفر
دستگیری‌های پیروان سایر ادیان: ۷۰نفر

دستگیریهای سیاسی:

دستگیریهای سیاسی شامل دستگیری شهروندان در جریان اعتراضات سراسری، اعتراضات معلمان، کارگران، بازنشستگان و سایر اقشار، دستگیریها در جریان تحریم انتخابات نمایشی، در جریان برگزاری مراسم ختم برای جانباختگان، برگزاری مراسم مذهبی و … بوده است.

در جریان قیام خوزستان (معروف به قیام تشنگان) دستکم ۱۰۰۰ شهروند دستگیر شدند. ( در آمار بازداشتهای زندانیان سیاسی تنها شمار ۳۰۰ نفر از میان این هموطنان که اسامی آنها نزد کانون حقوق بشری موجود است لحاظ شده است.)

در جریان قیام اصفهان نیز صدها نفر از هموطنان بازداشت شدند.

دستگیریهای خودسرانه:

دستگیریهای خودسرانه با عناوین مختلف و ساختگی از جمله انتشار تصاویر غیراخلاقی در اینترنت، شرکت در مراسم و جشن ها، اقدام به تهیه و انتشار ویدئوهای دوربین مخفی، شرکت در میهمانی مختلط و ….. از طرف مامورین حکومتی و امنیتی صورت گرفته است.

دستگیریهای اجتماعی:

دستگیریهای اجتماعی با اتهاماتی از جمله ارازل و اوباش، سرقت، کلاهبرداری و … انجام شده است.

دستگیری پیروان سایر ادیان : این دستگیریها در رابطه با پیروان آیین بهایی و مسیحیت و … صورت گرفته است.

شکنجه در سال ۱۴۰۰ در زندانهای ایران:

در سال ۱۴۰۰ ماموران حکومتی همچنان از اهرم شکنجه برای سرکوب در زندانها استفاده کرده اند.

روشهای شکنجه که در زندانها مورد استفاده قرار گرفته است از یک سو شکنجه های عریان مانند شلاق، شکستن اعضای بدن و سایر موارد موارد شکنجه برای فشار و اعتراف گیریهای اجباری همچنین انداختن زندانی در سلول انفرادی و یا انتقال به سلولهای فوق امنیتی و نگهداری زندانی در مدت بسیار طولانی در چنین شرایطی بوده است.

از سوی دیگر شکنجه های پنهان از جمله محروم کردن زندانیان از حداقل حقوق زندانی، گرسنگی دادن به زندانیان، کف خوابی، نبود حداقل امکانات در زندانها، تحویل ندادن داروی زندانی، قطع تماس و ملاقات و … نیز از اهرم های شکنجه برای درهم شکستن و سرکوب زندانیان بوده است.

همچنین در بیرون زندانها شاهد گرداندن جوانان تحت عنوان ارازل و اوباش و تحقیر آنها در شهرها و در انظار عمومی بوده ایم.

قتل های خودسرانه در سال ۱۴۰۰:

در سال ۱۴۰۰ طبق آمار گرد آوری شده توسط کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام دستکم ۱۱۹ شهروند توسط ماموران مسلح حکومتی کشته شده اند.
این ۱۱۹ نفر شامل کولبران، سوختبران، صیادان، چوپانها، کسبه و … بوده است.
در اکثر این موارد شهروندان توسط ماموران مسلح هنگ مرزی، ماموران دریابانی، نیروی انتظامی، سپاه پاسداران، ماموران بسیج و لباس شخصی ها به قتل رسیده اند.

قتل در زندانها در سال ۱۴۰۰:

دستکم ۸ زندانی در زیر شکنجه کشته شدند
۴ زندانی در زندانها به قتل رسیدند
۱ زندانی براثر اعتصاب غذا و بی تفاوتی مسئولان زندان کشته شد.

22.03.2022

-

هراس حکومت ایران ، از نمادهای و آیین های ملی، عید نوروز 

و حمله به شادی‌گستری ...


گفت‌وگو با احسان مهرابی، روزنامه نگار، درباره برخورد خشن با تجمع نوروزی به ویژه در مناطق 

کرد نشین و هراس مسئولان جمهوری اسلامی از نمادهای ملی پیش از اسلام...


ادامه گزارش رادیو فردا