ضمن گرامیداشت یاد قربانیان آن وقایع، از اعتراضات خیابانی به عنوان «نقطه ضعف حکومت‌های دیکتاتور و نقطه قوت و اتحاد مردم» یاد کرد.
شیرین عبادی با اشاره به سازماندهی ارازل و اوباش توسط حکومت جهت سرکوب اعتراضات مردمی، طرح بسیج برای ورود به خانه‌ها به بهانه مقابله با کرونا را حربه‌ای برای سرکوب عنوان کرده و می‌نویسد: «حکومت بوی خطر شنیده و از اعتراض و نارضایتی مردم می‌ترسد، ورود به خانه‌ها توسط نیروهای بسیجی و سپاهی برای کنترل اوضاع است، نه سلامتی شما.»
این حقوقدان و وکیل دادگستری در ادامه با اشاره به ترس جمهوری اسلامی از وقوع مجدد اعتراضات خیابانی می‌نویسد: «حکومت می‌تواند رسانه‌ها را سانسور کند. فعالان را دستگیر و شکنجه کند. می‌تواند به همه دنیا در مورد واقعیت‌های ایران دروغ بگوید. اما تنها جایی که قابل سانسورکردن نیست و مردم آنجا قدرت واقعی خودشان را نشان میدهند، خیابان است.»
متن کامل این یادداشت را در ادامه می‌خوانید
درس آبان: خیابان عرصه نمایش قدرت مردم است
با گذشت یک سال از آبان خونین ۹۸ به نظر می‌رسد حکومت ایران راه و چاه سرکوب پرخشونت شهروندان معترض را به خوبی یاد گرفته است. اما سوال این است که الگوی مردم معترض در ایران چیست؟ ما از گذشته و از کشورهای دیگر چه درسی گرفته‌ایم؟
▫️هماهنگی بسیج و سپاه و اراذل و اوباش
مدت‌هاست که طرح مقابله با اراذل و اوباش در دستور کار قوای انتظامی و امنیتی قرار گرفته و به این بهانه دائماً در رسانه‌ها قدرت‌نمایی می‌کنند. افرادی که به آنها اراذل و اوباش می‌گویند را در خیابان‌ها با تحقیر می‌چرخانند و مورد آزار و خشونت قرار میدهند. در حالی که برخی از خبرها نشان داده که قوای امنیتی از همین افراد برای سرکوب اعتراض‌ها و خشونت با مردم بهره می‌برند.
خشونت با مردم در خیابان به بهانه‌های مختلفی از حجاب گرفته تا اعتراض به وضعیت معیشت، نشان‌دهنده همین است که برای سرکوب مردم کسانی وارد عمل می‌شوند که در واقع همان اراذل و اوباشند و از همان الگوی زورگیری و خشونت استفاده می‌کنند.
▫️مجوز وارد شدن به خانه‌های مردم با بهانه کرونا!
اخیراً فرمانده سپاه حسین سلامی از تعیین وظیفه جدیدی برای پایگاه‌های بسیج خبر داده و گفته است که بسیجیان برای بررسی وضعیت کرونا سازماندهی می‌شوند: «تلاش می‌کنیم به نقاطی که ویروس کرونا محل سکونت خودش قرار داده است، حمله کنیم.» این فرمانده سپاه که معمولا گفته‌های عامیانه‌اش در شبکه‌های اجتماعی به عنوان جوک می‌چرخد، قبلاً هم گفته بود که برای مقابله با کرونا باید آرایش جنگی گرفت!
او طرح جستجوی خانه به خانه بیماران را برای یافتن افراد بیمار توصیه کرده است که به معنی مجوز ورود افراد نظامی و بسیجی به خانه‌های مردم است. آیا با شناختی که از بسیجیان و نیروهای تحت فرمان این فرمانده سپاه داریم، و با ادبیاتی که او به‌کار می‌برد : «با آرایش جنگی و حمله به محل سکونت ویروس!» آیا ورود آنها به خانه‌های مردم برای پیدا کردن افراد بیمار است؟ در کجای دنیا برای یافتن افراد بیمار به خانه‌های آنها یکی‌یکی وارد می‌شوند؟
تا جایی که همه می‌دانیم اولین توصیه به افرادی که نشانه‌های این ویروس را در خود می‌بینند بستن در خانه به روی دیگران و نشستن و قرنطینه کردن است. تماس کمتر با دیگران اولین توصیه‌ای است که در همه کشورها برای مقابله با کرونا شده، نه حمله بردن به محل سکونت ویروس! و از کی تا به حال نیروی نظامی و امنیتی و بسیجی (بخوانید اراذل و اوباش سازماندهی شده) را به جای ماموران بهداشت و سلامت، به‌کار می‌گیرند؟ از کجا معلوم است که خود این افراد ناقل بیماری نباشند و دیگران را آلوده نکنند؟
همه واقعیات نشان می‌دهد این حربه‌ای که حکومت و سپاه برای ورود به خانه‌های مردم برنامه‌ریزی کرده، خدعه دیگری است از جنس همان خدعه‌های خمینی. باید به مردم هشدار داد که درهای خانه‌تان را به روی کسانی که با تربیت نظامی و امنیتی به خدمت حکومت درآمده‌اند حتی به بهانه کرونا باز نکنید!
حکومت بوی خطر شنیده و از اعتراض و نارضایتی مردم می‌ترسد، ورود به خانه‌ها توسط نیروهای بسیجی و سپاهی برای کنترل اوضاع است، نه سلامتی شما. آنها برای کنترل خیابان‌ها نیازمند دانستن و جمع‌آوری اطلاعات از خانه‌های مردم هستند.
▫️خیابان‌ها، عرصه نمایش قدرت مردم
آبان ۹۸ با وجود هزینه‌های زیادی که به جامعه ایرانی تحمیل کرد و صدها کشته و هزاران دستگیرشده و زخمی بر جای گذاشت، اما نتیجه این اعتراض جز سرکوب و افزایش نارضایتی نبود. چرا این میزان نارضایتی در ایران به سرانجام نرسیده و اعتراض‌های مردم نتیجه لازم و دلخواه آنان را در پی نداشته است؟
مردم به خواست و تشخیص خود به خیابان‌ها می‌روند و اعتراض می‌کنند. مثلاً در سال ۸۸ با شعار «رای من کجاست» به خیابان‌ها رفتند. در سال‌های ۹۶ و ۹۸ برای اعتراض به اوضاع معیشتی و سومدیریت حاکمان یا افزایش قیمت بنزین به خیابان رفتند. جنبش‌های اجتماعی دلایل خود را برای رفتن به خیابان‌ها داشته‌اند. اما این اعتراض‌ها در دو دهه اخیر تا امروز بی‌سرانجام مانده است.
در حالی که در تونس، در مصر حتی در سودان که اخیراً باعث تغییر دیکتاتوری عمرالبشیر شد، مردم معترض توانستند خواسته خود را تا حدی به کرسی بنشانند. چرا؟ چون خیابان‌ها رمز عبور از دیکتاتوری است. هیچ کشوری نمی‌تواند در برابر نمایش قدرت مردم در خیابان‌ها مقاومت کند. و اگر مردمی که انتخاب می‌کنند نارضایتی و اعتراض‌شان را در خیابان‌ها نشان بدهند، در برابر سرکوب متحدانه، آنها هم متحدانه مقاومت کنند و اجازه ندهند حکومت خیابان را از آنها پس بگیرد، هیچ قدرت سرکوبگری توان مقاومت در برابر آنها را ندارد.
حکومت می‌تواند رسانه‌ها را سانسور کند. فعالان را دستگیر و شکنجه کند. می‌تواند به همه دنیا در مورد واقعیت‌های ایران دروغ بگوید. اما تنها جایی که قابل سانسورکردن نیست و مردم آنجا قدرت واقعی خودشان را نشان میدهند، خیابان است. برای همین آبان ۹۸ این‌قدر مهم است و دولت همه تلاشش را کرده تا واقعیت‌های آبان خونین را پنهان کند. خیابان نقطه ضعف حکومت‌های دیکتاتور و نقطه قوت و اتحاد مردم است. دلیل وحشت از تکرار آبان‌ها هم همین است.
