نامه‌ای از سلول انفرادی زندان

 نامه‌ای از یک زندانی در سلول انفرادی زندان...

سلام به دنیای بیرون...
اینجا جایی‌ست که زمان نمی‌گذرد. ثانیه‌ها یخ زده‌اند پشت این دیوارهای ضخیم.
هیچ صدایی نیست جز صدای نفس‌های خودم، که گاهی خودم هم شک می‌کنم واقعی‌ان یا خیال.

روزی چند بار با خودم حرف می‌زنم، که فراموش نکنم هنوز کسی در من زنده‌ست.
در این سلول، نه آفتابی هست، نه پنجره‌ای، نه دستی که دوستی را یادآوری کند.
فقط دیواری‌ست که هیچ جوابی به بغض‌ها نمی‌دهد.

نمی‌دانم روز است یا شب... تنها نشانی‌ام از بیرون، صدای قدم‌های نگهبانی‌ست که بی‌احساس می‌گذرد.بی‌نام، بی‌چشم، بی‌رحم.جرمم چیست؟ فکر... حرف.... نوشتن.خواستن دنیایی که در آن انسان بودن جرم نباشد.

این نامه شاید هیچ‌وقت به مقصد نرسد... اما اگر شنیده شد، اگر خوانده شد، اگر کسی آن را دید،
بداند که پشت این دیوارها، انسان‌هایی هستند که هنوز امید را فراموش نکرده‌اند.
که هنوز باور دارند: نور، حتی از شکاف کوچک‌ترین ترک دیوار هم می‌گذرد.

من یکی از آن‌هایم...  یکی از هزاران بی‌نامی که فقط می‌خواهد فراموش نشود.

 „Ein Brief aus der Einzelzelle“

 „Ein stiller Gruß an die Welt da draußen...

Hier vergeht die Zeit nicht. Die Sekunden sind eingefroren hinter dicken Mauern.

Kein Laut, nur mein eigener Atem – manchmal frage ich mich, ob er wirklich da ist oder nur ein Echo meiner Einsamkeit.

Ich spreche mit mir selbst, damit ich nicht vergesse, dass noch etwas in mir lebt.

In dieser Zelle gibt es kein Sonnenlicht, kein Fenster, keine Hand, die an Freundschaft erinnert.

Nur eine Wand, die auf mein Schweigen nicht antwortet.

Ich weiß nicht, ob es Tag oder Nacht ist...

Der einzige Hinweis auf eine Welt draußen sind die Schritte des Wachmanns – kalt, mechanisch, ohne Blick, ohne Mitgefühl.

Was ist meine Schuld? Denken.

Sprechen.

Schreiben.

Der Wunsch nach einer Welt, in der Menschsein kein Verbrechen ist.

Vielleicht wird dieser Brief nie ankommen...

Aber falls jemand ihn liest, ihn hört, ihn sieht –

dann soll er wissen: Hinter diesen Mauern gibt es Menschen, die die Hoffnung nicht aufgegeben haben.

Die immer noch glauben:

Licht findet selbst durch den kleinsten Riss in der Wand seinen Weg.

Ich bin einer von ihnen...

Einer von Tausenden, der nur eines will:

Nicht vergessen werden.“